Dünden Bugüne Haliç - (Golden horn) Eyüp, Sütlüce, Balat, Fener, Hasköy...
	Yazı ve Fotoğraflar: Haluk Özözlü
	Deniz denizlikten çıkmış, rengi kahverengi, her geçen gün biraz daha artan kokusu ağırlaşmıştı, nefes alınmıyordu. Eminönü, Galata Köprüsü'nden kalkan Kocataş, Rumeli Kavağı isimli küçük boy vapurlar, sadece ortadan gidebildiği kanaldan ilerleyebiliyor, en ufak rota sapmasında balçığa saplanıyor, birçok iskeleye bu yüzden yanaşamıyordu. Hâkim renk koyu gri, füme, siyah, kahverengi ve pas rengiydi. Her iki yakada kıyı boyunca bir karış boş yer kalmamıştı, hurdalıklar, tekne enkazları, mezarlıkları, batıklar, depolar, şekilsiz barakalar, atölyeler, kum depoları, deniz kenarına yapılmış baraka tuvaletler, çekekler, tüten bacalar, balçık, çamur içinde 7,5 km lik bir kanal vardı. 70 li yılların ikinci yarısında 26 tane tersane ve gemi onarım yeri, sahile kıyısı olan 18 tane fabrika, iş yeri atölye ile kıyı ile ilişkisi olmadığı halde Haliç'e atıklarını bırakan 1252 iş yeri faaliyet gösteriyordu. Bu iş yerlerinde 70 binden fazla iş gücü sahibi, çevrede ki evlerde oturanlar, hepsi Haliç'le bir şeyleri paylaşıyordu. Kanalizasyon da Haliç'e akıyordu, toprak da Haliç'e karışıyordu. Alt yapı hiç olmamıştı, üst yapı zaten yoktu. Park yoktu, bahçe de yoktu, Balat, Hasköy, Eyüp'te çocuklar mezarlıklarda, mezar taşları arasında top oynar, uçurtma uçurur, bisiklete binerlerdi. Altın Boynuz olarak anılan Haliç'in, ortasında çöp adaları oluşmaya başlamış, ne içeri balık giriyor, ne de Haliç'te yaşam belirtisi görünmüyordu. Suyun akışı durmuş, oksijen bitmişti, kelimenin tam manasıyla su karaya oturmuştu. Kitaplardan okuyup gelen Altın Boynuz'u görme sevdalısı turistler, Piyer Loti'ye çıkınca tam bir hayal kırıklığına uğruyor, derin şok yaşıyorlardı. "Bu mu Altın Boynuz, bunun neresi Altın Boynuz" diyerek burunlarını tıkıyorlar, atölyelerin fabrikaların atıkları arasında açıktan akan bir kanalizasyonun içinde boğulurcasına geziyorlardı. Haliç'in en hareketli yeri Galata Köprüsü Civarıydı Haliç'de en kullanılabilir yer Karaköy Eminönü yakınları, Galata Köprüsü civarı, Yağ iskelesi en fazla Kasımpaşa'ya kadar olan bölümdü. Boğaz'dan gelen balık akımının da son yaşam noktasıydı istavritler daha fazla içeri giremezdi. Özellikle Galata Köprüsünü yürümek istemeyenler için veya dolmuşa, otobüse binmek yerine pancar motorlu dolmuşçuluk yapan kayıklar üç beş yolcu ile beklemeden Haliç'in iki yakası arasında bir liraya taşımacılık yapanları tercih ederlerdi. Beş dakikayı bulmayan yolculuk sırasında yolcular yetişme telaşıyla her iki yaka da renk ahenk tabloları aratmayacak güzelliklerin pek de farkına varmazlardı. Oysa Mavnalar, suya vuran yansımaları, kayıkların, motorların farklı renkleri, iç içe yapıları görmek için bakanlara, boyaları kalın kalın sürülmüş tablo değerindeydi. Ressam Necdet Kalay resimlerinde bu manzaralardan, Foto röportör Ara Güler belgesel fotoğraf çalışmalarında bu manzaralardan beslenirdi. Römorkörler, şadlar, kayıklar, Haliç iskelelerine uğrayarak Eyüp semtine dek gidip gelen vapurlar bu manzaranın bir parçasıydı. Haliç pisti, dayanılmaz kötü kokardı, yatırımı yapılmamış, yıllarca ihmalin üstüne ihmal biriktirilmiş bir yerdi buna rağmen her köşesi fotoğraftı, resimdi, kısacası Foto Safari sahasıydı. Fotoğraf makinesini omzuna takıp yola çıkan birinin eli boş dönmesi imkânsızdı, tezatların odak noktasında hayrete düşüren kompozisyonlardan çokça fotoğraf çekebilirdi. Gazeteci ise her yerden haber çıkardı. Eminönü Eyüp arası sefer yapan vapurlar Önceleri Galata Köprüsü'nün Eminönü ayağına yakın köprüye bitişik yanaşan sadece numara ile belirtilenlerle, Camialtı-1 gibi Haliç vapurlarına daha sonra kesik bacalı Koçataş, Sarıyer, Rumelikavağı gibi köprülerin altından geçebilecek yükseklikte olanlar devreye girmişti. Vapurlar 1980 yıllarının başında çekilen bu fotoğrafta görülen Eminönü İskelesinin yapılmasıyla yeni yerlerine kavuşmuştu. Seferler her iki yaka iskelelerine uğraklı yapılır, Eyüp'ten sonra dönüşe geçilirdi. Haliç'in fabrika atıklarıyla kirlenen, asitli suyu diğer deniz sularından daha fazla yıpratıcı, zamanından önce saçı bile çürütücü özellikteydi, vapurlar, Galata Köprüsüne yaklaşırken Karaköy sahilinden iyice yakın geçerler, geniş bir kavis alarak ya Galata Köprüsüne ya Eminönü İskelesine yanaşır, kalkışa geçerken beyaz duman çıkaran düdükleriyle etrafa haber verirlerdi. Haliç'te Sebze Meyve Hali, Balık Hali Sebze Meyve Hali de Küçükpazar kıyısı Haliç'teydi, Balık Hali de Haliç Azapkapı sahilindeydi. Denizden mavnalarla taşımacılık yapılır, gırgır motorları avladıkları balıkları Azapkapı Sokullu cami önünde ki Balık Haline getirir yanaşırlardı. Suyun üzerinde yüzen patlıcanlar, dolmalık biberler, boş domates kasaları sıkça görünürdGerek Sebze halinden gerekse Balık halinden satın alınan kasa kasa ürünler kara yoluyla olduğu kadar deniz yoluyla da kentin bilhassa Anadolu yakasına taşınırdı. O yıllarda Unkapanı Atatürk Köprüsünün kaldırım platformları fotoğrafta göründüğü gibi Galata Köprüs'nde olduğu gibiydi. Bu yüzden trafik bir gidiş bir geliş işliyordu. OysaUnkapanı Köprüsünde Galata Köprüsünde olduğu gibi kalabalık yaya potansiyeli yoktu. Belediye Başkanı Bedrettin Dalan döneminde kaldırım bir şerit soldan bir şeritlik yol sağdan kesilip araç trafiğine dahil edilerek yol genişletildi, araçlar huniye girer gibi köprü başına gelince birikmeden rahayça geçebilir hale geldiler. Haliç'te denizin rengi umumiyetle Galata Köprü, Unkapanı Köprüsü arası ile kanalın derinliklerinde kıvamı yoğun ve kahverengiydi. Halin önü aynı zamanda şadların, römorkörlerin bekleme yeriydi, yüzen bir şehir görünümündeydi. Limana yanaşamayan bir turist gemisi, savaş filosu Boğaz'a demir atmışsa römorkörler arkalarına bağladıkları salları gemilere yolcu ve ikmal teknelerinin yanaşmaları için çeker götürürler, Galata Köprüsü altından geçerken bacaya bağlı ipi çekerek menteşeden geri katlanmasını sağlar, başlarını öne eğer gibi bacalarını kırarlardı. Haliç'de görünen en belirgin değişim İstanbul Galata Limanına dev gemiler veya 6. Filo ve benzeri savaş gemileri gelince bunlar limana yanaşamadığı için Boğaz'ın ortasına Kabataş Üsküdar arasına demirlerlerdi. Haliyle yolcular motorlarla taşınır, ikmal yine gemilere yanaşan diğer motorlar, yakıt tankerleri bunların gemilere ve sahile yanaşabilmesi için sadlara ihtiyaç vardı. Gemi limana girerken bir kömürlü romorkör iki üç şadı arkasına takar Küçükpazar önlerinden kalkıp, Galata Köprüsü altından geçerek Dolmabahçe açıklarına ve sahiline bırakırdı. Gemiler limanı terk edince bu defa şadları almaya giderler peşlerine takıp Haliç park alanına geri dönerlerdi. Yüzen Şehir Sebze Meyve Hali yanı römorkörlerin şadların, motorlu, motorsuz teknelerin, vinçlerin park alanıydı. Uzaktan bakınca denizin ortasında bir yerleşim yeri gibi duruyordu, çok kalabalıktı. Meve Sebze Hali, Yağ İskelesi binaları yıkılınca ve teknelerin park yeri kaldırılınca büyük boşluk oluştu, siluet ön plana çıktı, bu alan Haliç'de en belirgin değişim yaşayan yer oldu. Tersaneler, Gemi Söküm Yerleri Camialtı, Taşkızak, Haliç Tersaneleri tarihi değeri olan çok eski tersanelerdi, hiç boş kalmıyorlar, havuzlara alınan gemilerin arasında şehir hatları gemileri, arabalı vapurlar sıra bekliyordu. Yeni inşa edilenler törenlerle denize indiriliyor, yenileri tezgâha konuyordu. Haliç Tersanesinin Anıtsal Kapısı Azapkapı Yokuşu'nda iniş ve çıkış yolunun yapımı nedeniyle orijinal yerinden henüz sökülmemiş yerinde kalmıştı. Haliç Tersanesinin Taş Havuz inşaatına II. Mahmut zamanında başlanmış 1825 yılında bitirilmiş. Havuz duvarına günümüzde varlığını sürdürmekte olan mermer üzerine süslü kitabesi yerleştirilmişti. Abidevi kapı yoktu ama, kitabe duruyordu. Haliç Tersanesi Haliç kıyıları tarihi tersanelere sahip, bunlardan birisi de abidevi kapısıyla Şişhane Yokuşunun başında yer alan Haliç Tersanesi, tersanenin ziyaretçileri, şehir hatları vapurları başta olmak üzere uzak yol gemileri, römorkörler olduğu gibi, yeni kızağa konulan vapurlar'da oluyordu. II.Mahmut Dönemi tersanesi Haliç Tersanesinin Taş Havuz inşaatına II. Mahmut zamanında başlanmış 1825 yılında bitirilmiş. Taş Havuz'un duvarına günümüzde varlığını sürdürmekte olan mermer üzerine süslü kitabesi yerleştirilmişti. Tersanenin Abidevi kapısı yerinden sökülü taşınmıştı ama, taş havuzun kitabesi duruyordu. Unkapanı Atatürk Köprüsüne yakın olan tersanenin kitabeli, havuzu ile baş tarafta yer alan ve taş havuzlu bölümde gemiler için kullanılan 5 ve 15 tonluk iki vinç yıllarca hizmet verdi. Vinç operatörü kumanda merkezleri üzerinde balık ve elma resimleri bulunuyor, gri vinçin ismi "Velman", turuncu olan "Mansur Şahin" olarak anılırdı. Haliç Tersanesi Her gün gidip geldiğimiz vapurlardan birini bir süre göremesek gözler tersanelerde onları arar, ne zaman yapılıp seferlere başlanacağı merakla beklenirdi. Bir gün bir araba vapuru, bir başka gün ada, Boğaz, Kadıköy vapuru havuza alınırdı. Bir gün bir misafir geldi bir daha seferlere dönmemek üzere. Adı Güzelhisar'dı yıllarca Boğaz seferi yapan Güzelhisar, en son olarak da Kabataş Üsküdar hattında çalışmış sonunda yorgun arkın Haliç'in paslı sularına yanaşmıştı. O yıpranmış, eski, yorgun haliyle bile Süleymaniye Cami silueti önünde yağlı boya tablo görünüyordu ama gerçekte vinçlerin yanında tersaneden acil yardım bekleyen bir hasta gibiydi. Haliç suyu, çevresi, kıyıları pisti ama bir karış boş yer yoktu. Haftada bir açılan Galata Köprüsü geçit aralığından büyük ve uzun boylu olan gemilerden girenler girer, sabaha karşı da çıkanlar çıkardı. Bunun dışında çektirmeler, motorlar, römorkörler, çatana, sad, kayık, sandalgemi, koster ne kadar yüzer taşıt varsa her yerde ya demirli ya kıçtan bağlı görülebilirdi. bir çoğu giriş yaptı ama çıkışını gören olmadı, çürüdü Haliç onlara mezar oldu, bir kısmı ise söküldü hurdaya gitti. Yeni kızaklarda sivil veya askeri yeni gemiler suya indi, törenler yapıldı seferlere çıkıldı. Büyük tersanelerin yanı sıra, özel tersaneler zor şartlarda gemi inşasına daracık arsalarda devam ediyorlardı, inşa sahasına sığmayan yola taşan burunları altından geçen araçlarla trafik, tek şeritli parke taş kaplı öbek öbek gölcükler ve at arabaları arasında zorlukla işliyordu. Tersanelerde söküm için beklemekten paslanan gemiler, Haliç'in asitli sularında yatan ahşap mavnalar çoktan çürümeye başlamışlardı, derme çatma iskelelere, hala yüzebilme ümidi olan teknelere yaslanarak zorlukla durur gibiydiler. Karda Haliç bir başka güzel görünürdü 80'li yılların başına kadar mavnalı sahiller hep görülürdü. Ahşap mavnaların kimi sebze, meyve, soğan, kimi inşaat kumu, kömür, mermer, kireç kimisi de adalara damacanalarla içme suyu, sezonluk ev tutanların eşyalarını taşırdı. Mavnalar haricinde tamir gören şilep ve yük gemileri eğer denize açılabilecek duruma gelebildilerse, o gün giriş değil de çıkış sırası kendilerinde ise, sabahın erken saatlerinde Galata Köprüsünün eğer arıza yoksa, duba içine su alıp çökmemişse, motopompla suyu boşaltılmışsa, hafta da bir iki gün yana açılan yüzer orta dubasının yarattığı boş geçitten geçerek yeniden açık denizlere yol alırlardı. Giriş yapan gemiler ise Haliç'in tersane kıyılarına yanaşıp adeta mezarlıkta beklemeye başlamış olurlardu. Haliç kar yağdığı zaman bir başka görünür, çatıları, kirliliği bembeyaz karlar adeta örter, ayıpları kapatırdı. Kayıkların kenarlarında karlar, dantel gibi işlenmiş süsleri andırır, manzarayı doyumsuz kılardı. Ankara, İskenderun gibi birçok yolcu gemisi, şilebi, yük gemisi, hatta şehir hatları vapurlarının emekliye ayrılanlarından bir kısmını, Kasımpaşa, Kuruçeşme, Kızkulesi isimli araba vapurlarının dördüncü kardeşi olan Karaköy araba vapuru da, en son Haliç'te görülmüştü, perişandı, bitmişti…. Gemiler, tekneler, mavnalar, motorlar, kayıklar. Eminönü Kasımpaşa arası çalışan sekiz, on kişilik yolcu motorları bu atıklar arasında gider gelirlerdi. Tekne reisleri, bazen Haliç kıyılarına, karada boş buldukları alanlara ahşap teknelerini çekerler, özene bezene kalafat işlerini yaparlar, çoğu Karadenizli reisler içlerinde ki coşkuyu en tezat renkleri sarıyı, moru, kırmızıyı, pembeyi bile yan yana getirerek teknelerini boyarlardı. Sefere hazır olanlar yine suya o paslı, ziftli suya indirilir, çok geçmeden su seviyesine kadar zifte bulanırlardı. Kıyılarda bir karış boş yer kalmamıştı, yağlı yosunlu, ziftli direklerle yapılmış derme çatma ahşap iskeleler arasında düşmeden, kaymadan, kirlenmeden kayığa binmek bile meseleydi. Teknelerde gece kalip yaşayanlar vardı, teknesiz kıyılar ya kum deposu ya hurdalıktı. Siluetlerle bütünleşen eşsiz manzarayı görenler, burası kesin Haliç derlerdi. Yine de o ağdalı, pis renkli suda en güzel görünen, uğur böceği gibi dolaşan küçük sevimli dolmuş usulü çalışan tekneler olurdu. Bazen bir baloncuyu, bazen bir şerbetçiyi sırtında şerbet güğümüyle, bazen bir suni çiçek satıcısını, çoğu zaman şehir iznine çıkan bahriyeli askerleri de görebilirdiniz. Teknelerin sayıları sekiz onu geçmeyen can simitleri, üst üste simit gibi dizili olurdu. 1980 yılında hepsinin tek renk beyaz bir örnek olması istendi, öyle oldu. İki yakayı birleştirenler, karaköy, Eminönü arasında olduğu gibi Eyüp Sütlüce arasında da taksi, dolmuş gibi çalışlan kürekli veya patpat motorlu tekneler çalışırdı. Haliç sularında küreklere asıldıkları zaman sohbete başlarlarsa size Eyüp çevresinde tuttukları lüfer balıklarını, çoçukken yüzdükleri berrak suları anlatır, geldikleri duruma iç çekerlerdi. En kıymetli, en yoğun yerler iki köprü arasında ki kıyılardı Galata Kulesinden Haliç'e doğru baktığınızda sizi karşılayan muhteşem panorama içinde yok yoktu. Galata Köprüsünün gece yarısı açılmasıyla beraber tersanelerde bakım görecek olan yüksek direkli gemiler, kosterler çektirmeler içeri girer kıyılarda kendilerine yer bulur, beklemeye başlarlardı, onlar için heryer iskeleydi. İskeleler Bir zamanlar Haliç kıyısında tam 12 iskele vardı, Yemiş, Cibali, Fener, Balat, Ayvansaray, Defterdar ve Eyüp ile Kasımpaşa, Hasköy, Halıcıoğlu, Sütlüce ve Kâğıthane vapurun yanaşmasıyla hareketlenip ayrılmasıyla sakinleşip sessizliğe gömülen hareket noktalarıydı. Ahşaptı, yorgundu, vapur yanaşırken iskele direkleri esnerdi. Vapur bir karşı sahile bir bu sahil iskelesine uğrardı, vapuru kaçıranlar aynı hatta bir sonraki iskeleye gidip, karşı iskeleden dönüşünde vapura yetişme imkânı bulabilirlerdi. Sebze Meyve Hali yanı Unkapanı Köprüsü bitişiği, aynı zamanda şadların, römorkörlerin bekleme yeriydi, yüzen bir şehir görünümündeydi. Galata Limanına yanaşamayan bir turist gemisi veya savaş filosu Boğaza Dolmabahçe açıklarına demir atmışsa, römorkörler arkalarına bağladıkları salları motorların gemilere yanaşmaları için çeker götürürler, Galata Köprüsü altından geçerken bacalarını kırarlardı. Sütlüce Mezbahası Haliç'in derinliklerine Kâğıthane, Sütlüce tarafına doğru ilerledikçe, durum daha da vahimleşiyordu, Sütlüce Mezbahası, kıyı ve yol tarafında olmak üzere geniş bir alanda egemen kokusu ve işgaliyesi ile hizmet veriyordu, mezbahaya kesime gelen sürülerin ağılları, her gün dolup boşalıyordu. Sabah erken sürüler halinde kamyonlarla koyunlar getirilir, rehber koçun peşinden kesime sokulurdu. Mezbaha duvarları yerler, kesimhane kan olukları olması gereken düzeyde ve şartlarda değildi. Mezbaha çevresinde birçok işportacı, sakatat ızgaraları yapar, etrafa et, sakatat kokusu yayarlardı. Kesim sonrası Sütlüce Mezbahasından denize boşaltılan atıklarla beslenen, et yemeye alışmış martılar, sahipsiz köpekler, kıyıda köşede unutulmuş tarihi değerler, ya da tarihin sessiz görgü tanıkları kasır, camii ve nice tarihi değere sahip yapılarla birlikte harmanlanıp, meçhul akıbetine mahkûm edilmiş gibiydiler. Eyüp - Sütlüce arası kürekle geçme imkânı vardı, sırası gelen kayıkçı taksi gibi yolcusunu alır karşı yakaya taşırdı. Kayıkla karşı yakaya geçme imkânı vardı da küreğin her suya batışında ucundan su değil bulanık çamur akardı. Kayıkçı efkârlanarak çekerdi kürekleri, eskiyi düşünerek hayıflanırdı. Çok dertlenirse yolcusuna geçmiş yıllardan anılarını anlatırdı. Sığır etini oltaya takıp torik yakaladıkları, sevgililerin kıyılarda el ele dolaşmalarını, içini çeke çeke yâd eder, yüzdükleri yerleri kürek arası molalarda parmaklarıyla gösterirlerdi. Ümidi kesmişlerdi çoktan, "Haliç'i öldürdük" diyip kestirip atarlardı. Eyüp Eminönü Galata Köprüsüne yanaşırdı Haliç seferi yapan vapurlar, farklıydılar Boğaziçi, Kadıköy, Adalar seferi yapanlardan. Onların altından geçtikleri bir Unkapanı Köprüsü vardı, öyle uzun direkli, bacalı vapurlar için elverişli bir güzergâh değildi Haliç. Konfor yoktu vapurlarda, orta salonda bir kömür sobası yanardı, 1955'li yıllarda. Eyüp Sultan Camii'ne gidecek olan sünnet öncesi çocukların ellerinden tutan anneler, anneanneler bu vapurlarla Eyüp iskelesine ayak basınca ilk iş halka fırınından beş tane halka, sonra tef, dümbelek, üzerinde Eyüp yazılı düdüklü testi demliklerden alınır, cami ziyaretine başlanırdı. Cami ziyareti çıkışında güvercinler yemlenir, mezarlıklar dolaşılır, yine Eyüp İskelesinden 70'li yıllarda sefer yapan Rumeli Kavağı veya Kocataş isimli vapurlara binilirdi. 12 iskeleye uğraklı vapurlardan seyredilen manzara hazindi, iç karartıcı kasvetliydi, gemi söküm yerlerde, parçalanmayı bekleyen İskenderun, Ankara gibi Akdeniz seferi yapan uzun yol gemilerin bu hallerini görmek içinizi daraltırdı. Eminönü - Eyüp arası strepenteli dolmuşlar da çalışırdı, dolmuş durağı Mısır Çarşısı yanında ki otoparkın yanındaydı. Piyer Loti tepesinden aşağı bakanlar Eyüp önünde yer alıp gün geçtikçe büyüyen, yeni yeni toprak parçaları, yeşeren adacıkları görür, bunların ne zaman oluştuğunu merak ederlerdi. Adalar hep vardı fakat bu derece şekilsiz değildi. Bir çoğu teknelerin çekek yeri olarak kullanılıyordu, bakımsızdı, çöplükten farkı yoktu, Haliç'e dökülen kanalizasyon, fabrika atıkları ile gün geçtikçe daha da beter bir hal almışlardı, koku buralarda daha da yoğun ve dayanılmazdı. Haliç'e dökülen dereler toprak rengi, yoğun miktarda çamur taşırdı. Sokak mı, dere mi belli olmazdı. Gazeteciliğe Hürriyet'te ilk başladığım 1976 yılında Haliç tam anlamıyla bir fotoğraf hazinesi, bir tür belgesel foto safari sahrasıydı. Çekilecek her bir kare fotoğraf, belge ve haber değeri taşıyordu. Haliç toprakla, atıklarla, pislikle öylesine dolmuştu ki yürüyerek karşıdan karşıya geçmeye az kalmıştı. Genç gazetecilerde heyecanlı, gördüklerine inanamama, bir şeyleri birilerinin gözleri önüne serme, belki Haliç'e dikkat çekme, belki de yapılan haberlerin bir faydası olur, ümidiyle sürekli haber çıkarma telaşı vardı ve nihayet beklenen gün geldi. Haliç'e ilk kazma vuruldu Belediyelerin, yetkililerin "Güçsüz belediyelerle bu sorun çözülemez" dedikleri Haliç nihayet Belediye Başkanı Bedrettin Dalan başkanlığında köklü bir değişim geçirerek bugünkü durumuna kavuştu. Yamaçlardan akan toprak durduruldu, kanalizasyon boru içine alınarak önce arıtma istasyonuna ve açık denize ulaştırıldı. Suya atık yapan iş yerleri kapatıldı, tersane ve gemi sökümü yapan yerler bölgeden uzaklaştırıldı, mezbaha taşınarak faaliyetine son verildi, yeri restore edildi. Sebze ve Meyve Hali ile Balık Hali yeni yapılan başka yerlere nakledilip eski yerleri tamamen yıkıldı. Kıyı sahil şeridi, set çekilerek planlı, parklar bahçeler, yapıldı, çiçeklendirildi, yapılacak diğer yenilemeler listelendi. Haliç'e derinlik çalışması yapıldı, temizlendi ve İstanbul Belediye Başkanı Bedrettin Dalan'ın kulağa inanılmaz gibi gelen "Haliç gözlerim gibi masmavi olacak" sözü gerçekleşti. Haliç tekne yarışlarına ev sahipliği yapacak, Haliç manzaralı evlerin, restoranların, müzelerin değer kazandığı, kokusu olmayan bir cazibe merkezi haline geldi. Haliç Projesi, 2018 yılının sonuna gelirken bugüne dek İstanbul'da gerçekleşen gelmiş geçmiş en büyük proje olarak tarihe geçti.

Haliç kıyıları butik kahvaltı salonları, çay bahçeleri, kafeler, restoranlarla doldu, ailelerin yürüyüşlere çıktığı, parklar, çocukların oynadığı mutluluk bahçelerine döndü. Yamaçlar ise Haliç'i görebilmek için yüksek binalar birbiriyle yarıştı. Sihirlitur Anasayfa'ya dönmek için tıklayınız Nostalji Anasayfa'ya dönmek için tıklayınız © 2012, Sihirlitur'daki tüm yazılar ve fotoğraflar Haluk Özözlü'ye aittir, alıntı yapılamaz, izinsiz kullanılamaz. sorularınız için: hozozlu@sihirlitur.com